Дар Huasteca of Hidalgo, дар як гӯшаи каме серодам Мексика, баъзе ҷамоатҳо ифтихори фарҳанги Нахуатлро наҷот медиҳанд. Дар болои анъанаҳои дигари ҷашнвора, расмҳои бадан, одати пеш аз испанӣ, ки ба категорияи санъат мерасад, фарқ мекунад.
Дар Коакуилко шайтон фуҷур аст. Ҳафтаҳо пеш, quixixahuitles инро аллакай пайхас карда буданд, - мегӯяд Антонио, вақте ки синаи писарашро бо гили хокистарӣ молид. Танҳо дар сурате, ки ман онҳоро элфҳо тасаввур кунам, Теренсиои пир чашмак мезанад, ба сумкааш назар мекунад ва як асбоби чӯбиро бо даҳони қамише, ки дар баргҳои ананас гузошта шудааст, нишон медиҳад: "ин quixixahuitle аст." Ӯ онро мевазад. Пас ба ёд оред, ки чӣ гуна аз водӣ ба кӯҳ ва аз кӯҳ ба водӣ нолаи ширини ӯ дар ҳар деҳа садо медод, занҷирбандӣ мекард, шаб ба шаб гипнозтар буд. Ҳама осмон. Сипас онҳо хомӯш монданд ва ин оғози литсензияҳои карнавалии Huasteco буд.
Офтоб нури худро аз саҳнае, ки дар назди соҳил ҳамчун соҳил амал мекунад, зарб мекунад. Дар ин ҷо мардон ҷамъ омадаанд - аммо кӯдакон аввалин шуда аз ҷамоати хурди Коакуилко, дар пояи теппаи зумуррад ва ним соат (кас метавонист ба нисфи ҷаҳон бовар кунад), бо роҳи автомобилгард, аз Ҳуейутла-де-Рейес омаданд. Дар меҳнатдӯстии эйфорӣ пирон пигментҳо тайёр мекунанд ва боқимонда бадани якдигарро ранг мекунанд. Якчанд тарҳҳои ин расмҳои абстрактии зинда монандӣ доранд; аз ҳама аз рӯи ҳасад асолати худро меҷӯянд. Теренсио табъи ифшои асрорро дорад ва маро ба лаби дарёи Калабозо наздик мекунад, ки сатилҳо рангинкамонро ташкил медиҳанд. Ангишт, санги тепетат, пӯсти дарахти пемуч ва гил, ки то нуқта то дараҷа об карда шудаанд, ранг медиҳад. "Бо роҳи гузаштагони мо," ӯ бо ифтихор эълон мекунад, пеш аз он ки иқрор шавад, ки ранги хокаи винилӣ ҳам ҳаст. "Аммо на он қадар зиёдтар дар Хуэутла, ҳа? Дар он ҷо танбалон фаромӯш карданд, дар он ҷо ҳама чизро аз мағозаҳо мехаранд ».
Пигментҳо бо чарбуи чарб, об ё ҳатто равғани сӯхтаи мошин омехта шудаанд, аллакай пӯсти дуввуми одамоне мебошанд, ки ба кимераҳои хроматӣ мубаддал шудаанд. Бедарак? Сарпӯшҳои пар, кулоҳҳои картонӣ ва мачетаҳои якхела. Ҳамин тавр, мо як гурӯҳи меккосҳо дорем, ки гиряҳои идонаашон шиддатнокии худро афзоиш медиҳанд, вақте ки онҳо ба сӯи шаҳр ҳаракат мекунанд. "Ба занҳо равед" пичиррос мезанад дар гӯши ман Хуанито.
"Барои занон?" Ман беақлона такрор мекунам. «Албатта, имрӯз рӯзи сешанбе, рӯзи мост. Онҳо барои он чизе, ки дирӯз бо мо карданд, пардохт хоҳанд кард ».
Дар баландии 1.40 дар баландӣ - ин чен кулоҳҳои бофтаро дар бар мегирад, ки аз он ду шох мебарояд - бадан битум сиёҳ аст, ба монанди битум, то тасмаҳои сафеди пуштаро бо афсонаи "кӯҳна" ҷудо кунад, ки ин баёнияи принсипҳост, Писарак нолиш мекунад ва ба издиҳом ҳамроҳ мешавад. Шумо бояд суръати худро тезонед, то намоишро аз даст надиҳед ...
Дар доираи параметрҳои муштарак, карнавалҳои Huasteca of Hidalgo аз ҷомеа ба ҷомеа иваз мешаванд. Онҳо метавонанд панҷ ё се рӯзро дар бар гиранд, онҳо метавонанд аскетикӣ ё эпикуре бештар бошанд. Карнавали бумӣ, аълочии синкретикӣ вуҷуд дорад ё нахоҳад буд. Моҳҳо пеш интизор буданд - аз ин сабаб Quiquixahuitles аз барқарор кардани бетоқатӣ лаззат мебаранд - онҳо, тавре ки интизор мерафтанд, хурсандӣ, рақсҳо, пурхӯрӣ ва либосҳоро бедор мекунанд. Дар ин лаҳза хусусиятҳо оғоз меёбанд: минтақае, ки гурӯҳи этникии Нахуатл истиқомат мекунад, урфу одатҳои пеш аз испониёиро бо либоспӯшӣ - муфассалтар, ҷузъиёти камтар - ба мисли ҷанговарони қадимӣ, ки имрӯзҳо мекосҳо ном мебаранд, эҳё мекунад.
Силоҳ ва стратегияҳо
Хуанито бо посбонон муттаҳид карда шуд. Ҳарбӣ, онҳо занонро ба маконе, ки ҳамчун зиндон муқаррар карда шудааст, мебаранд ва аз хонаҳо берун мешаванд. Ҷиддият ва самаранокӣ танҳо аён аст. Ҳамин ки касе мушоҳида кард, сустиҳо ошкор карда мешаванд. Макри занона медонад, ки чӣ гуна худро бо тамалесҳои болаззати закахуил, кунҷиди бо лӯбиё ва кинтро вомехӯрда дар айнакҳои пулкӣ муҳофизат кунад. Онҳо бо қалб ва шиками суст, интиқомро фаромӯш карда, ба осонӣ таслим мешаванд ва чунин хӯрокҳо ба туфайли пулҳои фидяи онҳо дар арафа сохта шудаанд. Мувофиқи савганди Теренсио, рӯзи душанбе - рӯзи занон - модарон, занон ва духтарон дар дастгир кардани мардҳо моҳир буданд. Онҳо ба хонаҳо мерақсиданд, бо аҳли оила зиндагӣ мекарданд ва ҳадди аққал интизор мерафтанд. Ё онҳо бешармона онҳоро ба кӯчаҳо партофта, бо ранг ишора карданд, то онҳоро зери суруди ханда ба замине барад, ки аз он ҷо то дувоздаҳ нафар баромада наметавонистанд. Ва ин, пас аз пардохти ҷарима, ки фонди он ба тамаслҳо мерафт.
Дар Коакуилко онҳо хеле кам ташриф меоранд, ҳатто ҳатто аз шаҳрҳои минтақа ҳангоми ид. Шояд аз ин сабаб бошад, ки онҳо вазифадор нестанд, ки скрипти қатъиро нигоҳ доранд ва бобҳои карнавалро озодона якҷоя кунанд. Дар лаҳзаҳои чашм задан, ду лашкари омехта дар хатҳои параллелӣ, ки дар ҷанги шадид муттаҳид мешаванд, рӯ ба рӯ мешаванд, ки ҷоизаи он парчами карнавалӣ, рамзи бадӣ аст.
Антропологҳо масъалаи баҳсу мунозираро доранд, ки оё онҳо хотиррасон кардани муборизаҳои "маврҳо ва масеҳиён" -ро, ки аз Испания оварда шудаанд ё мероси қаблӣ доранд. Дар ҳар сурат, ҷанг ҳамон тавре, ки оғоз ёфт, ногаҳон қатъ мешавад ва гурӯҳ ба кортеҷ табдил меёбад, ки хона ба хона гашта, ҳамсояи дар "парвоз" тарбияшударо ба тахт нишаст. Ва он гоҳ ба дигаре, ва ба дигаре. Кӯмаки бебаҳои Теренс шодмониро чунин шарҳ медиҳад: ”Ин як маросимест, ки девҳо ва бадбахтии одамро пешгирӣ кунанд, то онҳо тамоми сол хушбахт бошанд. Ҳамин тавр онҳо то хаста шудан ё то тамом шудани пулк идома хоҳанд ёфт ... "
Ман интизор нестам, ки онро тафтиш кунам. Ман боэҳтиёт видоъ мекунам ва мошинро барои тай кардани километри замин, ки маро то Ҷалтокан мерасонад, савор мекунам. Баробар шаҳри шаҳраки кӯҳӣ, аммо калонтар, биноҳо ва дӯконҳои дуошёна. Шояд ин фарқиятҳои назаррас дар карнавали онҳоро шарҳ диҳад. Ҳастанд шино бо маликаҳо ва труппаҳо вуҷуд доранд, аммо мекосҳо ҳанӯз ҳам қаҳрамон ҳастанд. Дар майдон, дар зери перголаи металлӣ ва садоҳои дастаи муниципалӣ, мардон ва занон, ки дар тан либосҳои пеш аз испонӣ доштанд, ҳукми доваронро барои беҳтарин истироҳат мунтазиранд. Онҳоро бо ин гуна дидан, бо расмҳои бадани худ, шелпекҳо, маҳтобӣ ва садафҳо худро ҳамчун шоҳиди имтиёзи анъанае, ки аз ғубори замон наҷот ёфтааст, эҳсос мекунад. Худи Бернал Диаз дел Кастилло набояд зебу зинатҳои аҷибтарро медид.
